Leraren, het zijn net mensen
Naast alleen ‘leraar zijn’, voeren ze allerlei taken uit. De één helpt met het onderhouden van de website, de ander in de mediaruimtes, weer een ander helpt op middagen met...
Naast alleen ‘leraar zijn’, voeren ze allerlei taken uit. De één helpt met het onderhouden van de website, de ander in de mediaruimtes, weer een ander helpt op middagen met...
Column - Het eerste wat ik lees als ik naar de website ga van de NOS is de kop ‘Van der Staaij blijft staan voor ‘Bijbelse noties’ in anti-LHBTI-pamflet’ of de hoofdpagina van de Telegraaf: ‘Aangifte tegen Van der Staaij na anti-homo verklaring. Direct ben ik gaan lezen, waar gaat dit allemaal over? Heel Nederland is in de ban, nadat een politicus een ondertekening heeft gezet onder een verklaring die overgewaaid is uit Amerika.
Al die keuze, die luxe, is bijna teveel. Hierdoor gaan mensen, waaronder ikzelf, heel snel rondkijken op andere plekken wanneer ons één ding niet zint aan waar we nu mee...
Wie kent het niet? Je komt de bus in en zoekt het liefst een plekje waar nog niemand zit. En bij de volgende haltes denk je: please, kom niet naast mij zitten! Je wilt een plek waar je ongestoord op je telefoon kan kijken en muziek kan luisteren. Zelf ben ik precies zoals alle andere busreizigers. Ik ga helemaal achterin zitten, hopend dat er zo min mogelijk mensen instappen, zodat ook ik alleen blijf zitten.
Als zestienjarige heb je vast wel eens gehad dat je een avondje uit gaat met je iets oudere vriendengroep. De meeste zijn oud genoeg om naar binnen te mogen, maar...
Een week geleden kreeg ik een discussie met een vriendin van me. Haar broer te zien in Rambam. Hij is lid van het studenten corps RSC-RVSV en ook hij was gefilmd bij de ontgroeningen. Zij vond dat wat het programma naar buiten bracht overdreven was en dat mensen zich er niet zo druk over moesten maken.
Vanmiddag overkwam mij ook zoiets, voor een lange dag werken in de bibliotheek verplaatste ik me door de storm naar de stad. In de supermarkt, waar ik vlug mijn lunch...
“Jij hebt een hoge dunk van jezelf zeker,” zei de jongen die ik letterlijk 20 seconden geleden had ontmoet. Ik voelde mijn ogen de grootte van schoteltjes aannemen. Hoezo? Omdat ik niet inging op de avances van iemand die me begroette met; ‘zo, zo’ verlekkerd naar mijn decolleté starend? Ja, ja, arrogantie zelve, dat was ik.
Wanneer ik onderweg ben van Utrecht Jaarbeursplein naar de Uithof, waar ik word klaargestoomd voor een carrière in de journalistiek, begeef ik mij temidden van honderden gelijkgestemden. Zodra ik perron...